Dag 4
#4dedag #duikenisleuk #zaligopzee #puglia #solotravel #salento #triptailorbelgium
#eringelovendatjeindezeezalterechtkomen #bevrijding #ikwilookaloeinmijntuin
De nachtrust heeft me goed gedaan. De emoties en indrukken van gisteren hebben rust gekregen. Mijn ontbijtje voor deze ochtend heb ik geannuleerd. ‘k Heb voor mezelf een knabbel voorzien voor onderweg.
Ik start de auto en luister… “Live is life” (Opus)… Yes, komaan! ‘Live is life, when we all feel the power.’ Oh yes, I feel the power… let’s go for the best.
Om 8:12 stond ik al aan de zee. De route erheen was via het binnenland. Rustig zonder grote obstakels. De weg tot aan zee stond loodrecht op de kust. Kijk, zie ze daar liggen zo prachtig! Ik was enthousiast en goedgezind om te gaan duiken.
Ik word verwacht aan een duikclub. Triptailor regelde daar een doopduik voor me. Eens binnen krijg ik snel mijn uitrusting en een zak met nummer 3. Van zodra iedereen zijn uitrusting heeft vertrekken we.
Zalig! De boot gaat hard, we moeten ons stevig vasthouden aan de rekken die middenin de boot staan. Op de rekken staan de flessen die we straks nodig hebben bij het duiken. De lucht die waait langs je huid en ondertussen de zon die schijnt. Alleen dat al is een kleine verwennerij. We krijgen ook wat uitleg over de locatie en de geschiedenis die er bij hoort. Speciaal voor mij doen ze dit in 2 keer. Eerst in het Engels daarna in het Italiaans.
Nadien starten ze aan de uitleg die bij het duiken hoort. De regels, de gebruiken, wat ons te wachten staat en … de verdeling. We gaan telkens individueel begeleid duiken. De instructeur bepaalt wat kan. En heeft ook de controle over de fles.
Er zijn 2 instructeurs. We zijn met 6 mensen die de duikinitiatie gaan doen. De eerste 2 worden aangeduid. En ja hoor. Ik ben er bij. Plots voel ik me een heel klein beetje zenuwachtig worden. Maar het is goed dat ik eerst mag. Dan kunnen die zenuwen plaats maken voor de ervaring. Ik ben net zo ongeduldig als een kind en boordevol verwachting.
Ik doe de nodige uitrusting aan. Ga zitten op de rand, ik moet mijn duikbril vasthouden en me naar achter laten vallen. Dat op zich vond ik al een ervaring… je laten vallen in iets waar je niet heenkijkt en erop vertrouwen dat het in de zee zal zijn en dat het goed komt. Jip. Allemaal kleine stapjes onderweg om dan ineens te zeggen tegen de instructeur, “OK”.
Met de bedoeling om dan onder te gaan. Of niet. ‘Stop, het lukt me niet’. Maar ik wil zo graag. Het is een compleet ander gevoel dan snorkelen. Het mondstuk en de belletjes die er bij horen. Opnieuw proberen… Maar ik zeg opnieuw ‘Stop’… Nog eens, mondstuk in de mond rustig ademhalen,…
Daar zijn we weer. Ik sta mezelf in de weg. Telkens opnieuw krijg ik een zeer bevangend gevoel. Gelukkig dat de instructeur zijn job kent. Hij blijft tegen me praten, me gerust stellen, zeggen dat het ok is. dat ik mijn tijd mag nemen. Ik probeer opnieuw, en opnieuw. En dan ineens … voel ik dat het kan.
Ik doe teken en voel het water rond mijn hoofd helemaal vorm krijgen. En denk “Ooooo, ik ben onder water!”, ik doe teken aan de man om zo even te blijven hangen. Ok, stapje voor stapje. Ook al is er hier geen grond om op te stappen. En zo gaan we rustig dieper. Ik bepaal hoe snel we kunnen gaan.
En dan ineens merk je … ik zit bijna aan de bodem van de zee… en ik ben rustig … kijk toch Liesbeth!!!! Al die mooie kleuren, het water, de vissen, de begroeiing. En ik ben rustig! Wat een bevrijding!
Hoe zalig is dit! Ineens kan ik echt genieten van waar we zijn. Het maakt me zelfs even sprakeloos of beter gezegd gedachteloos. Het ritme van mijn ademhaling doet me zelfs goed. We hangen zo in die grote zee. Zo blauw en het licht dat ook nog op deze diepte kan schijnen. Scholen visjes die voorbij zwemmen. Vissen groot en klein.
We zwemmen door een schaduw en ik zie het anker liggen. Waardoor ik besef dat we vlak onder de boot liggen. Wat een geluk heb ik met deze instructeur. Hij neemt zijn tijd. Zijn tijd om me goed te laten voelen, zijn tijd om op een heel rustige manier door de zee te bewegen. Zodat ook de vissen het niet te gek vinden dat we langs komen.
En we gaan verder, het is alsof we nog een beetje dieper gaan. Ja hoor, ik kan ook de bodem van de zee even aanraken. Na een hele tijd genieten doet hij teken dat we terug naar boven gaan. Het is goed. Het was een zeer rijke ervaring zowel mijn eigen rust vinden als ook het mogen genieten van de prachtige natuur.
En dan kom je terug boven in de gewone wereld. En voel ik het whoooohooooo effect. Het gevoel van amai, wat was dit, wat heb ik nu net gedaan? Mijn duikfles mag af. En ik blijf nog even dobberen. Dat kan want er zijn toch nog 4 mensen aan de beurt. Ik heb een zee van tijd om terug naar de boot te gaan.
Eens op de boot voelt de zon zalig. De zon die me nu opdroogt. Ik kan een praatje maken met de anderen die aan het wachten zijn. Kan even op de rand gaan liggen genieten van de zachte golven. Daarna ook even pootje baden. Zalig al die tijd en die rust.
Iedereen heeft zijn sessie gehad. Iedereen ziet eruit alsof de verwachtingen meer dan overtroffen zijn. Dat was het bij mij toch. En nu worden we zelfs nog getrakteerd op een stuk honingmeloen. Na deze ervaring smaakt die meloen zo lekker sappig, zoet en fris.
En dan keren we terug naar de haven. In volle vaart. En laat ik de club achter mij. Dag sympathieke mensen.
Ondertussen is het 13u. Rechts van de club is een terrasje waar je iets kan eten en drinken. Ik besluit hier even pauze te houden. Zodat ik kan stilstaan door welke ervaring ik net gevlogen ben. Ik drink iets, ik eet hier een super lekkere schotel. En geniet. Chat wat met vrienden en rij terug netjes langs het binnenland naar het hotel.
Ik besluit de dag rustig te houden. Sinds gisteren heb ik niet meer de nood om mijn dag 2 keer te vullen. Dus ik ga fijn in het hotel genieten van een terrasje doen met iets fris. Onderweg naar huis merk ik dat ik ondanks mijn insmeren toch verbrand ben. En dus besluit ik langs te gaan bij een apotheek. Helaas pindakaas. Die doen aan siesta.
Vervolgens kom ik aan in het hotel en op het terras vraag ik een fris drankje. De eigenaar merkt op dat ik verbrand ben. En geeft me de toestemming om een stuk “aloe” af te snijden. Ik begrijp de man niet zo goed. Dus vraag om wat meer uitleg. Hij neemt een mes en nodigt me uit om mee te komen in hun tuin.
Daar staan grote struiken met pieken. Hij snijdt een stuk af, het sap loopt op de grond. Legt uit dat ik het best nu gebruik. Ik smeer het sap aan de roodheid op mijn huid. Het is verbazingwekkend wat een effect het onmiddellijk heeft. Geen apotheek meer nodig. Het kalmeert helemaal het branderig gevoel. Heel speciaal! En dit wondermiddel groeit gewoon in hun tuin!
Daarna besluit ik om me even terug te trekken in mijn kamer. Even de rust en de koelte van de airco over me laten komen. Gelukkig had ik mijn wekker gezet want ik was weer in slaap gevallen.
Moet me alweer reppen om op tijd te zijn.
Genoten van het diner. En ook van de online babbeltjes.
En plotsklaps… Een bang besef. Het plaatsje waar ik morgenochtend verwacht wordt is hetzelfde plaatsje als waar Palazzo Sticchi staat. Dat plaatsje met al die vangrails. Dat komt hard binnen. Ik neem nog een drankje. En ga aan het zwembad zitten wat genieten van de sterren. Om vervolgens proberen te gaan slapen.
Ja, ja, live is life.
-> Klik hier voor het vervolg ->