Dag 5
#snorkelenisookleuk #zaligopzee #puglia #solotravel #salento
#enspeciaalindegrotten #snorkelexcursie #triptailorbelgium #misvandaagmijnkindjesnogwatmeer
#maaristochleukeensmijngoestingdoen #5dedag #veelverhalen #bevrijdend
Wat een nacht!!! Ik ben er nog niet uit.
Moet ik mezelf de hoogtevrees-weg nog eens aandoen of niet ?
Tussen het woelen en niet slapen door bekeek ik mijn sociale media. Ja, ik heb iets met muziek, wie me kent kan dat zeker bevestigen. Maar hier op reis is het alsof muziek met me praat. Gisteren het nummer ‘Live is life‘. Vandaag hoor ik dan weer ‘Mens durf te leven‘. Het wordt allemaal heel toevallig… In ieder geval dringt de tekst diep tot me door.
Het leven is heerlijk,
Het leven is mooi.
Maar vlieg uit in de lucht,
En kruip niet in een kooi.
Mens, durf te leven.
De hel waar ik ben doorgegaan op dag 3 sta ik opnieuw voor. Ik wil zo graag gaan snorkelen. Natuurlijk kan ik overal gaan snorkelen. Maar tijdens de georganiseerde excursie die triptailor voor me gevonden heeft ga ik veel sneller enkele geheimen van het snorkelen leren kennen en ook beter de omgeving ontdekken.
Dus ik wil! Ik wil zo graag gaan! Dus ik ga! Het is beslist!
Het is niet mogelijk om in te schatten hoe ik zal reageren. Dus ik vertrek op tijd. Stel dat ik het toch van angst in mijn broek doe, dan bel ik alsnog af. En lukt het me … dan kan ik snorkelen. Die gok wil ik maken. De weg langs het binnenland ken ik. Dat is de weg waar ik zo van genoten heb op dag 3. Dus tot zover lukt wel. Ik kan ook ongeveer nog inschatten waar de vangrail was. Desnoods parkeer ik ervoor al en ga tevoet verder.
Daar ga ik dan… gewapend met moed.
En… Yes! I did it. Aangekomen… en zoals ik al zei, de muziek spreekt tegen me. Ik parkeer de auto en roep yes. Net op dat moment start het liedje ‘Nothing else matters‘ ! Ja, ja! Ik heb het gedaan, ik ben hier. En even is er niets anders dat er toe doet! Ik kan hier nu gaan leven! Ik ben bezig met leven! ‘Open mind for a different view‘. Ja, een ander zicht … toen besefte ik het nog niet… maar vandaag was een scharnierpunt.
Ik stap richting de club waar ze me verwachten. Controleer nog even het adres, ja hoor hier is het. Echter alles is gesloten. Ik ben hier volgens het afgesproken uur. Even zakt me de moed in de schoenen. Ben ik echt naar hier gereden om dan voor een gesloten deur te staan? Ik probeer ze te contacteren langs de ene weg, langs een andere weg. Maar niemand thuis.
Na enkele minuten wachten merk ik dat er nog mensen aankomen. Dat geeft hoop. En plots stopt er een auto. Oef, dan toch niet voor niets.
Met de auto rijden we naar een baai. Daar ligt de boot. En daar gaan we. Ondertussen doe ik een praatje met enkele van de andere deelnemers. En ik geniet van het zicht. Hoe bijzonder! Palazzo Sticchi deze keer met zicht vanop de zee. Prachtig! Het is nu al de 3de keer dat ik deze mooie villa in mijn avontuur tegenkom. Heel bijzonder!
Er is een dame van de organisatie die als wat er gezegd wordt voor mij vertaalt in het Engels. Hoe geweldig! (ja hoor, dat is een pluim op Bart zijn hoed. Hij heeft er namelijk voor gezorgd dat elk bedrijf of club waar ik mee te maken had ook Engels kon. Geweldig toch! Ik ben hem daar zeer dankbaar voor.)
Voor we met onze snorkel uit de boot springen krijgen we nog het verhaal mee van de grotten waar we in zullen gaan. De grotten worden aanzien als een kuuroord. Het opstijgen van sulfidisch thermaal water dat vermengd wordt met zoet water én zout kustwater is het kenmerk. Het water is daardoor troebel en ook op de rotsen kan je zien dat er een film aanwezig is van sulfer. De geur is heel typisch, een geur van rotte eieren.
Zwembad boven de eerste grot (bron : video.salento.it)
De eerste grot bevindt zich onder een zwembad. Er zijn bezoekers van dit zwembad die van boven op de rots naar beneden springen. Om de grot te kunnen betreden moeten we dus voorzichtig zijn dat er niemand klaar staat om een sprong te nemen.
De bodem van de zee is hier wit. Wit gesteente. Zo lijkt het toch. Maar ook dat is een aanslag van het sulfer. De zon schijnt in stralen door het water. Prachtig het lijken wel engelenharen. Echt veel visjes zijn hier niet te zien. Er zijn er wel … maar vermoedelijk is het door een drukkere plaats dat ze minder zichtbaar zijn.
In de tweede grot die we bezoeken mondt een zoete bergwaterbeek uit. Het water gutst de zee binnen. Het is indrukwekkend. Dit water is super koud. Deze plaats staat gekend als een plaats waar zelfs de Romeinen hun drinkwater al kwamen halen. Er staat ook een Mariabeeld dat zou helpend zijn bij de schippers die zich hier voor een tocht kwamen bevoorraden.
Na nog even te snorkelen en heel veel visjes zien gingen we terug aan boord van de boot. Daar werden we nog getrakteerd op enkele verhalen over de grotten en op een zelfgemaakte ijsthee.
We varen nog voorbij de Zinzulusa-grot dat we niet via het water mogen betreden. Dit kan enkel vanop het land of via boten die daar een licentie voor hebben. De stalagmieten zien we van hier hangen. Ze zouden lijken op schotelvodden volgens de gids.
Een beetje verder is een grot met een hek, niet toegankelijk vanwege de kostbare historische vondsten die hier zouden te vinden zijn. Zo zou bijvoorbeeld de oudste hond gevonden zijn op deze plaats. Enkel wetenschappers kunnen deze grot betreden om verder onderzoek te doen.
We varen nog een stukje en leggen terug aan. Opnieuw bedank ik de lieve mensen. En ga even genieten van een bankje aan het water.
Wat een ochtend !! Ik voel me helemaal Whoehoe !
Ik voel me zo comfortabel met mijn overwinning van vandaag dat ik eigenlijk het gevoel heb dat ik die kustlijn toch zou durven afrijden, langs de kant van de rots weliswaar ;-). Ik twijfel enorm… Eigenlijk wil ik dat wel neerzetten.
Maar! Vandaag is al mijn laatste dag hier. Morgen ben ik in Lecce. Het is niet zo ver weg. Maar ik beschik dan niet meer over de auto. Dus … hier moet ik nog gebruik van maken nu ik nog kan. Het is het ene of het andere. Of ik rij de kustlijn af.
Of ik ga op zoek naar een leuk geschenk voor mijn kinderen. Ik had vooraf al wat prospectie gedaan. Ik was toen uitgekomen op iets waar ik van weet dat mijn kinderen het zouden koesteren. Het is iets dat enkel te koop is in Italië. En hier in de buurt verkopen ze het. Waardoor de keuze toch snel gemaakt was. Ik ga voor een namiddagje souvenirtjes. En doe mezelf er ook eentje cadeau.
Mocht ik het traject van angst krijgen en overwinnen niet doorlopen hebben zou ik zeker weten weer met een bibber in de auto gestapt zijn. Want het was weer rijden naar een onbekende plaats. Een weg waarvan ik niet weet hoe hij er gaat uitzien of wat er zal liggen achter de volgende bocht. Maar ik voel me nu onoverwinnelijk. Ik stap de auto in en rij alle bruggen over met een zeker gemak. Ja, ik heb ‘mijn’ kooi opengebroken. Wat een bevrijding!!! Hoe zot!!!!
Geladen met geschenkjes ga ik richting het hotel waar alweer een lekker diner op me staat te wachten. In gezelschap van mijn telefoon en genietend van het terras, de mensen, het eten en de muziek besef ik meer dan voordien dat het hier bijna op zit. En hoe ik hier genoten heb.
Ja, ik leef.
-> Klik hier voor het vervolg ->
