Liesbeth naar Puglia – 8

Dag 8

#dag8 #solotravel #BorgoValsugana #opwegnaarArteSella #ebike #ditisnuwatzenoemenfietseninstijl
#ikdachtdezeochtendikdoeeensietsleukaanietsandersdanvoorzien #datleukkleedjeblijktookmegaflexibeltezijn
#mettegenwindmaardeflowzatmee #ennogfijnevrouwenopdefiets
#debejaardemanaanhethuisjezeidathetnog7kmwasendatjeertochwelgoedebenenvoormoethebben
#kreegwaterwanneerikhetnodighad #megacheck #ditstondechtopmijnverlanglijstje #checkcheckcheck
#hetzatmedusmee #ditisnueenspeeltuinvoormij #geweldiglijnenkunstennatuur #dankbaar
#danwasdedagnogmaarhalfweg #terugnaarhethotelgingmegavlot #hoeleukwasdit
#enaltijdopeigentempozonderdatiemandopmemoetwachtenhoezalig
#hadeigenlijkdetreinvan13u58nogkunnenhalen #maarbeslootgewoonvoordeplanningtekiezen
#twaseenkleinbeetjeandersdanvoorzienmaarsteedsmetondersteuningvanTriptailor #geenstress
#dieinduitslandwetenhunmomentjeweltekiezen

 

Ik start de dag op tijd. Ik wil van deze dag niets missen. Een bezoekje aan Arte Sella staat ergens bovenaan mijn verlanglijstje. De dag is goed gevuld. En wil het niet van mij laten afhangen als er iets fout zou gaan.

Ik had voor vandaag een sportieve uitrusting voorzien. Maar dacht ineens deze ochtend, Gho, dat ene leuke kleedje heb ik hier op reis nog niet aangedaan. Ik zou dat liever vandaag aandoen. En zo wat fietsen op een elektrische fiets, naar het schijnt is dat fietsen zonder zweten, dus bha ja… Het voordeel is dan ook dat ik het museum met dat leuk kleedje kan bezoeken. Alsook daarna een trein kan nemen met dat leuk kleedje. Voelt toch aangenamer dan een sportuitrusting.

Go, Liesbeth Go. Na een ontbijtje zoek ik de fiets op. Mijn bagage mocht ik bij de vriendelijke man aan de balie achter laten. Triptailor heeft een fiets voor me geregeld in een nabije fietswinkel en de vriendelijke dame van mijn logies loopt nog even met me mee om een babbeltje te doen.

 

Ik zie een fiets klaarstaan buiten. En ineens valt mijn eurocent. Liesbeth… het is een mountainbike… Het is echt wel sportief fietsen. Maar goed… geen tijd om mijn kleding nu nog te gaan wisselen. Het is met dit kleed of niet. Ik denk aan mijn verlanglijstje en besluit dat gepaste kleding ondergeschikt is. Ik zal mijn kleed wel geschikt veilig maken voor op de fiets. Ik knoop mijn kleed dicht tussen mijn benen en steek de onderkant in mijn slip. Zo valt het tot halfweg mijn benen, met een beetje goede wil zie je er een jumpsuit in. 😉 Hoe zeiden ze het weer ergens op een trein. Veiligheid voor alles.

Ik krijg de elektrische fiets en de nodige uitleg. En yes, hier ga ik.

HOE ZALIG IS DAT!!! Die fiets zo smooth fietsen. Whoow! Echt zot zalig. Je zou het moeten voelen die wind door je haren. Die benen die aanvoelen of ze de wereld kunnen rondfietsen. Zo een vrij gevoel! Whooha! Zot zo een E-bike! Zalig!

Aan de verkeerslichten staan 2 dames die met een klassieke mountainbike duidelijk heel goed uitgerust klaarstaan om aan een degelijke tocht te starten. Ze knikten heel vriendelijk naar mij. Mijn uitrusting viel hun waarschijnlijk ook wel op. Maar goed. Daar ga ik. Het is maar een tochtje van 12 km enkel. Dat lijkt me met de machine onder mij zo gepiept. Vermoedelijk doen de dames een heel andere tocht.

Het is nog steeds vlak en zalig fietsen. Zo zalig!

De weg gaat nu een beetje steiler. Nu voel ik het precies toch een beetje. Ai, en die dames zijn er al om me in te halen. Hoe erg… ik schaam me wel… ik heb een batterij bij me… en zij doen het puur op eigen krachten… echt chapeau… Zo een fiets lijkt me toch plots overroepen. Zweten… ja… dat gebeurt toch wel. Maar wat een zichten om me heen. Prachtig die bergen! The walls of the world, Wonderbaarlijk!

In de bocht staat een huisje, waarbij een man zit te genieten van zijn mooi landschap. Ik dubbelcheck even en vraag of ik op de goede weg zit naar Arte Sella. Uiteraard spreekt de man Italiaans. En ik versta geen woord. Maar door de handgebaren en uitdrukkingen is het me duidelijk dat ik goed zit. De man zegt dat het nog 7 km fietsen is en dat je voor de tocht toch wel goede benen nodig hebt. Heel even zakt me de moed in de schoenen. 7km nog zo steil … O jee! Komaan Liesbeth… Niet geschoten is altijd mis (=als je het niet probeert komt er ook niets van) …. Ga Liesbeth, ga!

Ik vind opnieuw mijn krachten en zet door. Tot ik aan een waterbron kom. Daar staan de dames ook. Ze nodigen me vriendelijk uit om te stoppen. Ik fris me even op en drink goed bij. Doe nog een babbeltje met de dames over wat hun plannen zijn en vertel over de mijne.

En daar gaan we dan weer. Ja, ze hebben al gezien dat het moeilijk gaat … over die schaamte ben ik nu al even over. Maar het fietsen lukt me minder en minder. Ik dacht zelfs … elke 5 minuten rijdt er een auto type pick-up voorbij. Bij de volgende vraag ik hulp om de fiets in de laadbak te leggen. Zodat ik toch zeker op tijd boven ben. Maar vanaf nu komt er ineens geen enkele pick-up meer voorbij.

En dan ineens kom ik per ongeluk ergens op een andere plaats aan mijn stuur. Natuurlijk!!!! Hoe kan ik zo dom zijn. Denken dat de fiets een automatiek is… Ik moet natuurlijk wel nog zelf schakelen ! De kracht van de batterij deed ik al netjes. Maar de tandwielen daar had ik geen erg meer in. Dus ik verleg de versnelling en hop, wat een verschil! Daar ga ik weer met de wind door de haren, zelfs bergop. Zalig!!!!! En ik denk O Jee… Liesbeth toch 😀

Ik fiets zelfs bijna nu op mijn beurt de dames voorbij. De dames hadden net besloten om even een pauze in te lassen en weerom nodigen ze me uit. Vond het zelf ook een goed moment om een babbeltje te doen. We bespreken de weg, de tijd, een beetje persoonlijke info en dan weer op de fiets. Zalig die dames. Ze zijn net zonnestralen en ze zien ook de mijne 😉

 

Ik spring op mijn fiets. Ik wil mijn trein straks op tijd halen. Nu ik eindelijk door heb hoe die fiets werkt laat ik de dames snel achter mij. En steek een tandje bij. Als het echt niet anders kan doe ik maar één deel van Arte Sella. Ik zie wel.

Daar staat de gele villa van Arte Sella, hier is het eerste deel van de openluchttentoonstelling. Ik regel mijn inkomkaart. En krijg ineens al een toegang en bewijs voor het tweede deel. Zo hoef ik niet straks nog eens aan te schuiven. Mijn fiets blijft achter bij de mensen van de balie en zo kan ik rustig het openluchtmuseum gaan bezoeken. Ik fatsoeneer me zodat ik als een echte dame in stijl kan rondwandelen 😉 Hoe leuk al die kunstwerken.

Ik ben rond en neem weer de fiets. Ik heb nog tijd over waarbij ik de gok maak om toch maar naar deel 2 te gaan. Het is opnieuw wel een stukje fietsen. Er zijn veel wandelaars nu op de baan. Blijkbaar zijn er veel mensen die met de auto naar het eerste deel zijn gereden en nu de wandeling maken naar het 2de deel. Ik heb hier nu het voordeel van op de fiets te zitten. Het gaat vlot en het is ook zo steil niet meer. Het voelt eigenlijk zelfs vlak aan.

Aan het tweede deel van de openluchttentoonstelling mag ik opnieuw mijn fiets achterlaten dichtbij de balie en mag onmiddellijk binnen. Geen rijtje waar ik moet gaan schuiven. Gelukkig maar. Want mijn tijd tikt wel een beetje.

Maar hoe zalig is dit deel! De kunstwerken hier zijn indrukwekkend. Het is hier groter dan bij het eerste deel. Die lijnen en patronen zalig!!! Ik hou daarvan, dit voelt helemaal als speeltijd of als een speeltuin voor mij. Hoe mooi toch! En wat een geluk heb ik ook met het weer. Alles komt goed tot zijn recht. Inspiratie geeft me dit zeker. Zowel voor eigen privé-uitvoeringen als voor uitwerkingen in mijn job. Maar ook gewoon zalig om hier te wandelen.

 

Als ik rond ben kijk ik op mijn klok. Het is net 13u… En O, wie zie ik hier? De 2 stralende dames alweer… we wensen elkaar succes en veel plezier. Maar goed, geen tijd meer voor een babbeltje. Actie!

Dus om mijn 12 km te rijden mocht ik toch even doorzetten dacht ik. Ik kijk naar de status van mijn batterij en zie dat er maar 1 blokje meer beschikbaar is. Het is voornamelijk bergaf, veel verbruiken zal ik niet meer hoeven te doen. Dus ik hoop dat mijn batterij het nog even houdt. Waarna ik in volle vaart naar beneden ga. Ik moet niets van krachten meer gebruiken. Het enige waar ik heel duidelijk op moet kijken is op de remmen. Dit moet gecontroleerd gebeuren zodat ik veilig maar ook met een zekere snelheid de weg kan afdalen. Whoow! Weer dat bevrijdend gevoel! Zalig!! Weet je wat? De weg loopt langs de berg. Met telkens weer een vangrail en aan de andere kant een soort van afgrond. Maar het gaat goed! Leuk zeg!

Timing is dat ik om 13u45 mijn fiets aan het logement afgeef. Bart had reeds op voorhand afgesproken dat de fietswinkel die daar zou ophalen. Ik pik dan mijn bagage mee en kan dan naar het station.

 

Netjes volgens planning sta ik om 13u55 op het station. Er staat een trein. Ik hoor een fluitje en de deuren sluiten. Ik had niet kunnen controleren of dit een trein naar Trento was. Dus speel maar op zeker en wacht netjes op mijn voorziene trein om 14u28. Ik heb hier nu tijd om even de indrukken van hiernet te verwerken en te overzien in wat een zot avontuur ik terecht gekomen was. Dit was een check van mijn lijstje. Er mochten zelfs meerdere checkjes bijgezet worden. De bevrijdingen van de angsten de afgelopen dagen en nu zo zot gaan op de flow.

 

Ik ga zitten op het bankje en druppelsgewijs komen er alsmaar meer fietsers het station binnen. Ze gaan duidelijk ook allemaal de trein nemen. Raar is het om te horen dat het allemaal Belgen of Nederlanders zijn. Ik besluit om nu stil te blijven en niet te socializen. En ik geniet.

De trein komt netjes op tijd aan. Dat loopt goed. Maar… ik krijg een bericht van Bart. De trein waarop ik in Trento moest overstappen heeft al 74 minuten vertraging, de trein met een gelijkaardige luxeplaats zoals ik gisteren had. Daar gaan we niet op kunnen wachten, ik moet op tijd in Innsbruck geraken om mijn nachttrein te halen. Daarom zet Bart me op een aantal regionale treinen : eerst Trento-Bolzano, dan Bolzano-Brennero en dan Brenner-Innsbruck.

Hoewel deze Oostenrijkse Eurocity-treinen normaal vrij stipt rijden in Italië hebben ze blijkbaar al hun problemen opgespaard voor mij. Het wordt zelfs grappig en een zekerheid. Het is ook zo bijzonder, ik voel een kracht binnen in mij. Een bevrijding, een houvast. Het terug gevonden hebben van mezelf. Ik heb het gevoel dat er nu mag gebeuren wat gebeurt en dat ik hier ben. En Bart blijft stand-by. En ik luister wat muziek, neem nog wat extra mooie foto’s want dat verdient het landschap hier wel.

Een zeer bijzonder landschap waar ik door ga. Geniet met volle teugen. De trein brengt me op al die bijzondere plaatsen. Zalig. Ik ben er eigenlijk wel dankbaar om. De conducteur is super vriendelijk. In Bolzano sta ik weer even stil. Eigenlijk is het zo dat ik de trein haal met gemak. Er wordt wel een rijtuig afgekoppeld dus even opletten dat ik op het juiste deel zit. En zie zo. Daar ga ik weer.

Eens ik rustig kan zitten in de toch wel overvolle trein richting Brenner krijg ik een volgende mededeling van Bart. Blijkt dat de Duitse Spoorwegen (die toch een betrouwbare reputatie hebben) plots besloten hebben om komende nacht te staken. En mijn nachttrein vanavond is dan wel Oostenrijks maar werd toch afgeschaft. Dat is nu toch wel heel veel pech op één dag, Bart dierf het me bijna niet meer vertellen.

Echt jammer want die nachttrein stond ook echt bovenaan mijn verlanglijstje. Ik had op die trein een reservering in een Schlafwagen Deluxe … een eigen kamertje, met eigen wastafel, douche en WC. Ik had ook heel graag het verschil gezien tussen de Italiaanse nachttrein en de Oostenrijkse.

Lap, ok. Dan maar… dan kunnen we er beter iets boeiend van maken. Dus ik begon al terug volop te dromen. Tja… Laat mijn hoofd los en je weet niet waar het enkele seconden later zit. De Duitse spoorwegen gingen 3 dagen staken dus in mijn flow zag ik me al 2 extra nachten in Venetië gaan doorbrengen. Ja, ja als ik droom doe ik het goed ;).

Maar ja, er zijn echt wel een paar beperkingen. Even een realiteitscheck. Ik verjaar de dag na aankomst en wenste wel thuis te zijn met mijn lieve schatten die ik nu toch wel mis. Bovendien is mijn treinpas beperkt in dagen. En om dan van Venetië in 1 dag naar huis te reizen zou haast onmogelijk geweest zijn.

Dus … ander plan. Bart loodst me vanavond naar een hotel in Zwitserland. Van daaruit kan ik dan morgen de trein naar huis nemen via Frankrijk.

De staking brengt duidelijk de plannen van heel veel mensen op de trein uit evenwicht en er is wat frustratie. Maar goed. Ik heb mijn nieuw plan. Bij mij geen frustraties of zorgen. Ik heb Bart in mijn handtas zitten.

In Innsbruck kan ik even in het warenhuis in het station bijtanken. Ik koop allerlei lekkere dingen om straks op de trein richting Zwitserland een heus avondmaal te voorzien. Er is naar het schijnt ook een restaurant op de trein. Maar ik neem geen risico. Mijn intoleranties…

Ondertussen krijg ik nog alle nodige info door voor mijn overnachting. En ik zit rustig op mijn eersteklas plaats waar ik me een lekkere maaltijd klaarmaak. Puur verwennerij. Ze komen zelfs mijn koffie tot op mijn schoot brengen. Zalig!

 

 
 
Wordt vervolgd…

-> Klik hier voor het vervolg ->