Dag 3
#puglia #solotravel #3dedag #salento #dankbaarbijhetochtendgloren #locomotive
Opgestaan om 3:50, kleren aan en hup auto in. Het was 10 minuutjes rijden. Het is pikkedonker. Het is al of nog super warm buiten. De maan schijnt mooi. Van de enkele andere auto’s die onderweg zijn is me al snel duidelijk dat ze allemaal dezelfde kant uit rijden. Gelukkig is er voldoende parking.
Dan vraag ik aan een man die het verkeer staat te regelen en – wonder boven wonder – heel goed Engels kon, waar ik mijn ticket kon kopen. Maar de man kijkt naar mij met afkeurende ogen. “Neen, neen er zijn geen kaarten meer te koop. Alles is uitverkocht!” Ik voelde me even aan de grond genageld. Oorspronkelijk bij de planning was het niet mogelijk om naar dit jazzconcert te komen. Want mijn reisdagen vielen iets anders. Maar door toeval en samenvallen van omstandigheden heb ik er toch voor gekozen om 3/8 al te vertrekken in plaats van 5/8. En een leuke bijkomstigheid was dat ik dan dit concertje nog kon meepikken.
Goed dan! Liesbeth! Plan B: ik wacht als laatste … er zijn mogelijks nog enkele stoelen vrij van mensen die niet uit hun bed geraakt zijn. en dan vraag je vriendelijk om een zitje te betalen. Maar!!!! Liesbeth… dan moet ik wachten tot …
Goed, plan C: ik vraag hier of er niemand is die een kaart over heeft. Maar hoe moet ik dat vragen… ik ken geen Italiaans en de meeste Italianen kennen geen Engels.. Ha! Maar die beer van een man die het verkeer regelt en goed Engels spreekt kent uiteraard ook Italiaans. Ik vraag hem om het even voor mij te vragen aan de menigte. En ja! Zijn stem draagt ver… er moeten veel mensen dit gehoord hebben. Maar het enige dat er gebeurt is dat de mensen me aanstaren en een enkeling schudt met het hoofd. Maar ik wacht. En na 5 minuten wachten komt er een gast van een jaar of 25-30 aangelopen… en vraagt… : “Bent u de Belgische die nog een kaart wenst…? Mijn vriend is namelijk uit gegaan en had te veel gedronken. Waardoor hij nu niet uit zijn bed kan.” Komt er plots ook van de andere kant iemand aangelopen.. en vraagt … “Bent u de Belgische vrouw?” en stopt gewoon een kaart in mijn handen en terwijl ze alweer wegloopt roept ze “Kom maar… U kan gewoon binnen nu…”
Ik stond perplex. Soms komen geschenken uit de hemel vallen. Ik ga mee binnen en dank haar nog eens uitgebreid.
Het concert gaat door in een archeologische site met de naam “Roca Vecchia” Dat alleen al is zeer bijzonder. Het is dankzij dit Corona tijdperk dat ze op zoek moesten gaan naar een alternatief. Want normaal zou het doorgaan op het strand staand en dansend aan het podium. Maar nu moest het iets zijn waar een mogelijkheid was dat iedereen op een stoel kon zitten. Het was nog steeds donker en de opgravingen en vestingen waren met rode lampen belicht. Een magisch gevoel!
Oooo en dan de muziek! Wat een zalige geluiden zijn dit. Ze doen iets met mijn hart. Ze vervullen me met een gelukzalig gevoel. De sax, de cello, de gitaar, de drum en de piano. Zo lekker alsof mijn hart in een lekker vol warm en zalig bad mag liggen. Dit bad is een perfecte start van de dag!!! O de muziek resoneert met mij! Wat een unicum.
Dit is duidelijk geen “gewoon” optreden. De Zangeres is Nina Zilli er en één van de muzikanten was Raffaele Casarano die vooral op de sax speelt maar ook afwisselt met klarinet. Ik had geen opzoekingswerk gedaan waar naar wie ik mogelijks zou gaan zien… Maar de zangeres was blijkbaar in Italië een groot fenomeen. Ze steelt de show. De hemel is donker en zwart. Zalig en ze zingt goed. Haar eerste lied is “Black to Black” van Amy Winehouse … Dat was een geweldige entree! Haar Engels is goed.
En langzaam wordt het licht. We hebben de kleuren in de lucht zien veranderen van zwart naar een gloed met een opkomende zon en daarna een helder blauwe hemel. Nog één eindlied. En het concert is gedaan. Ook dan pas zie je hoeveel mensen er echt waren.
Ik blijf nog wat hangen om te zien welke mogelijkheden er nog in zaten. De mensen lopen rond in de site. Dus ik zou Liesbeth niet zijn mocht ik niet op verkenning gaan. Weerom verwondering! Zei ik het al niet. Geschenken regende het deze ochtend. De opgravingen, de zonsopgang, de klanken, het kasteel, het uitzicht naar de zee en de rotsformaties. En ik mocht hier van proeven! Ik geniet met volle teugen!!! Tegen 7:00 was ik rond. Er komen al mensen aan die zich installeren aan het strand. Ik keer terug naar het hotel. Ik ben zo voldaan!
Een lekker ontbijt staat al voor me klaar in mijn agriturismo. En daarna toch nog een klein slaapje gedaan…
#bijzonderzicht #dag3 #aistrakslooptzeleeg #dezeehe #gowiththeflow #puglia #solotravel #salento #eentjemetnekeer
Triptailor had nog wat tips meegegeven voor uitstapjes in de streek. Mijn oog valt op het kustplaatsje Santa Cesarea Terme met het “Palazzo Sticchi”. En daarna langs een paar leuke plaatsjes via de kustlijn terug. Dat is het plan. Vandaag voelt echt als 2 dagen in 1 dag. Zo zot!!! Mijn goesting doen.
Ik rij langs het binnenland. En overal waar ik zin heb om te stoppen… doe ik dat. Een leuk huis, een cactus die daar leuk staat te staan, olijfbomen, een leuk zicht… en dan van alles een foto nemen. Een huisje dat te koop staat geeft aanleiding tot wat extra wegdromen. Ik laat me helemaal gaan. Omdat het kan. Zalig voelt het, de vrijheid en de ruimte waar ik in zit. ‘k Geniet weerom met volle teugen.
Dan ineens een rondpuntje… en een brugje. Ik voel best wel wat adrenaline om de brug over te steken. Maar rij al zingend de brug over. Yes Liesbeth… goed gedaan, hoogtevrees kunnen bedwingen maar ik tril wel een beetje in de hand.
Ja hier moet ik eerlijk zijn! “Zingend een brugje over” klinkt zorgeloos en gelukkig… maar bij mij is het zingen uit angst. Ik kan geen authentiek reisverslag schrijven zonder ook mijn bange kant te laten zien. Bij mij zit een bang iets in hoogtes en dieptes. Maar wat zei een wijze vriend me een keer… “niet teveel bruggen tegelijk” en daar denk ik vandaag nog aan terug. Inderdaad, ik doe er eentje met nekeer.
Maar nog geen 5 minuten later is er weer eentje… “Komaan Liesbeth, eentje met nekeer, je kan het!” en zo steeds verder.
Maar oh jee, enkele kilometers verder… een vangrail. Ja, de zee is in zicht. Eigenlijk super mooi! Die hoogte boven de zee. Maar die angst van mij zit zo kort op mijn vel dat het moeilijk is er echt van te genieten. Maar… ik spreek mezelf toe : “Komaan Liesbeth, eentje met nekeer” – “De vangrail is maar een meter of 30 lang” – “Ik kan het”…
En daarna “Liesbeth, dat was moedig van je”, ja je mag jezelf af en toe wel eens een pluim geven. 😉 (en natuurlijk mag het ook als je niet alleen bent)
Het Palazzo Sticchi is super mooi. Het is in privé bezit dus naar binnen kan ik niet. Ik wandel wat rond en neem foto’s, zoek mooie plaatsjes en leuke details. Het is heel inspirerend. Ik ben rustig en geniet van de stilte en het alleen zijn. Het is pas achteraf dat ik wat meer info van het Palazzo te weten kom. Het is ooit gebouwd door een rijke man die trouwde met een Arabische vrouw. Het was haar wens in Moorse stijl te wonen. En zo werd het gebouwd … er zijn sites die zeggen dat het een copie van een oud arabisch gebouw is andere dat het Jugendstilarchitectuur is. Het is gebouwd in 1894 – 1900. Het lijkt wel een verloren gelopen gebouw uit de 1001 nacht op een locatie die perfect over de zee kan kijken. Het moet wel geweldig zijn om daar te wonen. Volgens locals is er een diamantje verwerkt in de toren. Waarbij als het helder weer is en de zon zit juist dat er een prachtige schittering zit bovenop de toren. Hoe cool toch… dat er gedacht is aan een special effect zo meer dan 100 jaar geleden.
Het is super warm. Ik wandel even door het kustdorpje en ga genieten van een bankje met een uitzichtje over de zee. En sta even stil bij de pluim die ik mezelf net gaf. Goed gedaan Liesbeth herhaalde ik me voor mezelf.
Daarna neem ik de auto en vervolg mijn plan. Ik zou langs de kustlijn naar mijn volgend plaatsje rijden. En, tja, … ik moet wel weer langs een vangrail rijden, dat hebben we al gehad…
Maar… deze vangrail stopt niet… ze gaat door en ik zie geen eindpunt. De rotsen gaan omhoog dus de weg ook. En naast me wordt de afgrond achter de vangrail steeds dieper. Mijn hart gaat steeds harder tekeer. Mijn handen beginnen te bibberen, mijn benen bibberen, het is of heel mijn lijf schudt. En ik maar zingen. Het zingen is een geweldige truc om je gedachten af te lijden waarvan je schrik hebt. Maar nu had het geen effect meer. Dit is volgens mij wat ze noemen een doodsangst… De tweebaanse kustweg heeft aan de ene kant een vangrail (en de afgrond) en aan de andere kant een rots als een muur zo hoog. En blijft omhoog gaan. Ik kan hier niet stoppen, niet draaien… het enige wat ik kan is verder rijden… en nu nog steiler omhoog. Het zweet loopt van mijn gezicht en mijn lijf… Het is net of de auto mee bibbert…. Ooo!!!!! Help!!!! Help me aub!!!!
En dan! Oef! Langs de kant van de rots is een kleine inham. Ik kan me er in parkeren. En sta nu loodrecht tegenover de baan. Ik sta stil. Ik hou de koppeling ingedrukt en kom even op adem. Het is net of mijn bibber door heel mijn lijf nu wel 10 keer verdubbelt. Ik blaas uit en kom zo goed en zo kwaad als ik kan tot rust.
Want nu heb ik nog een grotere opdracht te volbrengen, ik moet omdraaien. Draaien op die smalle weg waar achter de vangrail een afgrond ligt. Ok! KOMAAN LIESBETH … neem je tijd… maar doe het kordaat en “ééntje met nekeer”. Yes, gelukt! Nu terug de baan op… Het moet. En ik merk dat het me naar beneden beter lukt, ben een beetje verder verwijderd van de afgrond.
Beneden aan de weg, terug in het dorp zet ik me terug aan de kant en overloop mijn mogelijkheden. Die kustweg is echt geen optie… De weg langs waar ik kwam heeft ook een vangrail…
En dus denk ik goed te doen met een 3de optie, ik sla rechtsaf direct een smalle weg direct het binnenland in. Maar ook hier rij ik enkele meters verder al langs een vangrail. Daar gaan we weer… bibberen, zingen, zweten… ik kan niet meer… Misschien wel nog. Maar er is een parking. Ik neem geen risico. Het schudderen is zo erg. Ik heb dorst. Ik ween niet maar de tranen rollen uit mijn ogen.
De parking is een prive-parking van een hotel. Het hotel ziet er prachtig uit. Ik beslis mezelf tijd te geven en hen te vragen of ik iets mag drinken. Ik besef op dat moment zelf niet hoe erg ik er moet uitgezien hebben. Want toen ik binnenkwam hebben ze me onmiddellijk gewoon een glas water gegeven als ook een comfortabele plaats in de lounge. Ik ben de mensen zo dankbaar. Ze geven me tijd. Komen tussendoor even vragen of ik nog wat water wil. En of ik iets nodig heb waarbij ze me kunnen helpen. Ik krijg alle tijd.
Ik bekom een beetje en wat zo bijzonder is aan deze plaats is dat het zo een mooi zicht heeft over de zee én Palazzo Sticchi! Echt! Zo zot!
Ondertussen heb ik opnieuw al overzicht waar ik zit en wat ik aan het doen ben. Ik koop aan de bar iets lekkers. De barman is super vriendelijk en lief. Hij zegt me de berg wel even te verzetten voor me. Mocht ik het anders willen … dat er altijd wel mogelijkheden zijn. Hij wil me zelfs dragen mocht ik dat willen. 😉 Ik neem plaats aan tafel en bel ondertussen een vriend. Daar had ik toch even behoefte aan. Een babbeltje gewoon met iemand die me kent. Om even te ventileren. Daarbij voel ik dat ik steeds beter bij mezelf kom. Ik krijg alle tijd.
Aangesterkt ben ik… en dan vertrek ik met de auto… toch maar langs de bekende weg waar de vangrail maar 30m lang was. Dit wil zeggen dat ik die leuke plaatsjes aan de kustlijn toch maar laat voor wat ze zijn. Toch vandaag… het avontuur heeft me vandaag meegenomen. Het is voldoende voor deze dag.
In het hotel even opfrissen en een schoonheidsslaapje. Toen ik opstond was het tijd voor het diner. Weer samen met mijn boekje, gsm, sociale media en berichtjes van vrienden die me vergezelden bij het eten. Het is geweldig hoe vriendelijk en zorgzaam de mensen van het hotel zijn. Eigenlijk op dat moment was het me nog niet doorgedrongen hoe intensief deze dag geweest was.
-> Klik hier voor het vervolg ->