Dag 7
#dag7 #solotravel #eendagmetkilometers #fromLecceToBorgo #eenbeetjevertragingmaar
#endanisTriptailorstandbyomtehelpenmeturenentreinen #juistoptijdomtekunneneten
#superzaligonderweg #enhaddebesteplaatsindetrein #conducteurswarenookwelok
#engelukkigwasdaarookkoffie #tijdomeencompletedagopmijngattezittenentedoenwatikwil
#dagmooieslaapkamer #genotenvandeuitzichten #genietvanhetavontuur #eenextraatjeinTrento
De nieuwe dag breekt aan. Mijn valies had ik al sinds gisteren gesloten. Mijn kleren lagen klaar en het toiletgerief neem ik mee in mijn handtas. Voor één keertje gebruik ik ook de shampoo van het hotel. Maar daar was mijn haar het duidelijk niet mee eens. Mijn haar dat al een hele tijd verwend wordt met kruiden vond die gewone zeep toch maar niets. Dus wordt vandaag een bad-hair-day. Maar goed… hoe erg kan het zijn?
Ik neem mijn ontbijtje en vertrek uit het charmante pand. Ik stap de deur uit en zie op de stoep een goudgele tegel die doorloopt in een lijn. Daarop staat “Lions Club Lecce Host”. Mijn fantasie begint al vanzelf een verhaal te schrijven naar het idee van Dan Brown.
Enkele minuten later sta ik in het station van Lecce op perron 2. De bestemming van mijn trein is Milaan, Ik zal afstappen in Bologna Centrale. Er is een zitje voor me gereserveerd in businessclass. Een éénzit aan het raam. Ideaal om de komende uren te vertoeven. En er is zelfs wifi op de trein aanwezig. Mijn koffer parkeer ik op een daarvoor voorziene plaats in de gang.
Ik plande om het vervolg van ’the Gambit’ te zien. Maar tussendoor kan ik me wel niet bedwingen om een massa foto’s te nemen. Zalige zichten. De trein rijdt heel de tijd langs de kust en het ene zeezicht is nog mooier dan het andere. Als je het geografisch bekijkt reis ik vandaag van de hak langs de kuit in Italie. Ik voel dat het me weer doet dromen. Mijn fantasie kent geen grenzen. Tussendoor ga ik terug naar ’the Gambit’ en kan ook een babbeltje doen.
Aankomst in Bologna prima op tijd. Hier moet ik overstappen.
Ik krijg van het treinpersoneel de raad om ondergronds te wachten, het zou daar koeler zijn. Ik hou het vertrekbord in de gaten en zie mijn aansluitende trein verschijnen, hij zal vertrekken van spoor 8. Dus ik daarheen.
Bij de roltrap zie ik mensen hun ticket prikken in een soort prikklok. Grappig. Bart laat me weten dat ik gerust ook eens mocht prikken maar dat het niet verplicht was met mijn soort ticket, omdat ik een gereserveerde plaats had. Maar er was een Italiaan die me perse wou helpen. Hij wou me alles uitleggen. Ook dit was eigenlijk grappig. Ik wilde niet dat de Italiaan me hielp. Ik wou op mijn eigen houtje het toestel bestuderen. Ik had geen nood aan een opdringerige Italiaan.
Dan wordt er omgeroepen dat de trein 30 minuten vertraging zal hebben. Bart zit aan zijn Triptailor-bureau mee te volgen en stelt me gerust dat de volgende aansluiting geen probleem mag zijn. Uiteindelijk komt de trein zelfs maar 16 minuten te laat aan.
Ik stap op en zoek mijn plaats. Wow, wat een plaats is dit!!!! Een afzonderlijke ruimte waar toevallig niemand anders aanwezig is. Ik had sowieso een plaats aan het raam maar kan me vrij bewegen omdat de andere plaatsen in het compartiment toch niet bezet zijn.
Bij het opstappen zag het er naar uit dat het heel druk was. Maar dus niet in mijn omgeving. Om dit te weten moet je toch wel een beetje kennis van treinen hebben mijns gedacht. Ik wil er schaars mee zijn … Met de pluimen … maar Triptailor heeft er toch maar weer eentje verdiend.
Jammer genoeg loopt de rit allesbehalve vlot en ik kom uiteindelijk 70 minuten te laat aan in Trento… Mijn voorziene aansluiting was dus alsnog weg. Heel wat communicatie met Bart over wat ik moet doen. Even zag het er naar uit dat ik een bus zou moeten nemen naar mijn eindbestemming maar er was dan toch nog een mogelijkheid per trein… een regionale trein die niet zichtbaar is in internationale dienstregelingen… maar hij is er wel. Omdat mijn Italiaans niet voldoet doet Bart de communicatie met conducteurs over de rit over de telefoon.
Vertrek was wel pas een klein uur later, de trein was nog op slot. Daarom beslis ik maar even buiten het station te gaan.
Het stationsplein is een park… prachtig met die bergen in de achtergrond. En wat zie ik daar? Een standbeeld… met een heel tafereel. Dus beslis ik om even dichter te gaan kijken. Er staat een serieuze man bovenaan… de Italiaanse dichter, schrijver en moraalfilosoof Dante Alighieri. Onderaan zit Minos op een draak. Ze spelen elk een rol in Dante’s Goddelijke komedie.
In het uurtje tijd dat ik had heb ik me geamuseerd met het zoeken naar de mooiste positie om een foto te nemen. En ik assisteer ook wat andere toeristen bij het maken van hun foto.
En dan… Oei! Snel, snel lopen… ik was de tijd helemaal uit het oog verloren. Nog 6 minuten Liesbeth!!!! Go go go !!!!! Maar ik haal de trein nog. Gelukkig …
Wat de conducteur daarstraks echter niet had meegegeven was dat er een ander type ticket nodig was voor die regionale treinmaatschappij. Was het nu mijn charme 😉 of het telefoontje met mijn triptailor… maar het foute ticket werd me vergeven. In ieder geval … ik had de wind mee, ook al was het dan tegenwind. Het zat me mee.
Bart had het verblijf ingelicht van mijn late aankomst en ook een plaatsje in het restaurant gereserveerd. Natuurlijk door nog eens een extra uur kwijt te zijn omdat ik in Trento zo lang moest wachten op een aansluiting werd het wel heel nipt. Maar goed… in het slechtste geval zit er nog wat provisie in mijn koffer. Ik had steeds een reservemaaltijd bij me… met mijn intoleranties speel ik liever op zeker.
Ik geniet ook nu weer van de rit. Het voelt fijn om met de trein op stap te zijn.
En dan… Halleluja!!! Yes, aangekomen. Wat voelt dit goed!
Ik kom aan bij mijn slaapplaats… De kamer ruikt zo lekker en fris… Zalig! En wat ook super was, is dat er aan de kamer een ruim terras was.
Nu snel nog even gaan kijken of ik in het restaurant nog iets kan krijgen. Het is ondertussen 21:45, sluitingstijd is 22:00. Maar mij willen ze nog goed bedienen en me langer laten zitten. Zalig… Ik krijg nog een heel diner, met starter en alles er op en er aan.
Ik kocht ook nog een fles wijn. Met de bedoeling van ze op het terras van mijn kamer te nuttigen. De sterren schijnen zo helder en klaar. Een perfect moment om een paar glazen wijn te drinken. Dit is zalig … een hele dag avontuur en dan aankomen en genieten. Er zijn hier zoveel mensen die er voor gezorgd hebben dat ik op mijn plek geraakt ben. Kleine dingen soms maar. Maar zo fijn. Ik geniet zo van het leven!
Maar ik ben toch behoorlijk moe van mijn avontuur vandaag. Waardoor ik besluit om toch maar in bed te kruipen.
-> Klik hier voor het vervolg ->
